ภูโพยม

ภูโพยม

“นี่! ออกมายืนตากลมตรงนี้เดี๋ยวก็ล้มป่วยอีก” เสียงดุๆ ของศิขรินทร์ขว้างหัวเธอเต็มเปา

“ฉัน…อยากออกมาดูโลกภายนอกบ้าง…” นึกขึ้นได้ว่าเขาให้ข้าวให้น้ำ ไหนจะคุ้มกะลาหัวจากเสี่ยภาวิต หญิงสาวก็ลงท้ายให้อย่างมีมารยาท “…ค่ะ”

คันปากยุบยิบ

“อ๋อ ถ้าเธอออกมาดูโลกภายนอกแล้วล้มป่วยลง น้านางก็จะไม่ต้องลำบากดูแลเธอ เธอจะดูแลตัวเองได้ คลานนนน…” เขาเน้นย้ำ ลากเสียงยาว “…ไปหาข้าวหายากินเองได้งั้นสิ”

โพยมผงะ มองพ่อเลี้ยงที่จัดว่าหล่อ…มาดดี นี่สินะ ที่ว่าคนเรามักจะไม่สมบูรณ์แบบ ต้องมีข้อติข้อเสียกันบ้าง พระเจ้าคงกลัวผู้ชายตรงหน้าจะเพอร์เฟคท์เกินไปล่ะมั้ง ถึงได้ส่งคุณสมบัติปากหมามาอุบัติในตัวเขา ลบล้างความเพอร์เฟคท์ทั้งมวล

ให้อภัย ทำได้เพียงให้อภัย

“ฉันจะกลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ดี! หาผ้ามาพันคอซะด้วย ไม่สบายก็พักผ่อน อย่าซ่า!”

ปากหมาจริงๆ ซะด้วย

ภู พ่อเลี้ยงศิขรินทร์ ฤทธิประเสริฐ

พ่อเลี้ยงเจ้าของอาณาจักรภูเชียงคำ ผู้ทรงอิทธิพลที่สุด ถือคติตาต่อตา ฟันต่อฟัน! เก็บโพยมไว้ข้างตัว ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เวทนา! 

สายหมอก โพยม วรรณรัศมิ์

หญิงสาวกำพร้าแม่ที่ยอมโง่แต่งงานกับคนแก่คราวตาด้วยหวังจะตามหาแม่ เมื่อแม่ที่เธอตามหาอยู่ใกล้ตัวเขา โพยมจึงต้องพาตัวไปใกล้ชิดศิขรินทร์อย่างเลี่ยงไม่ได้ และเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เสี่ยภาวิตยำเกรง

ณ ณพรรษ วงศ์สิริ

เพื่อนสนิทของคุณภู ทั้งสองมีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่...

แม่นาง อินทุอร  ฤทธิประเสริฐ

แม่เลี้ยงของคุณภู คอยดูแลให้ความช่วยเหลือโพยม